В Польском институте в Петербурге (5-ая Советская ул., 12) состоятся выступления польских историков литературы, профессоров Лодзинского университета Томаша Цесляка и Кристины Петрых, посвященные скамандритам – польским поэтам, участникам творческой группы «Самарканд», расцвет которой пришелся на 20-е годы XX века. Это – очередная лекция из цикла «Польская литературная осень в Петербурге», посвященного выдающимся польским поэтам, писателям, публицистам.
Томаш Цесляк в своем выступлении «Самые популярные поэты Польши после 1918 года. Скамандр» осветит общую литературную ситуацию после обретения страной независимости, а Кристина Петрых в лекции «”Очень прошу помнить, что я был против”. Антоний Слонимский – непокорный писатель» расскажет об одном из самых ярких представителей польской поэзии XX века.
Любезно просим подтвердить свое присутствие по электронной почте petersburg@instytutpolski.org.
Календарь событий и праздников
- 05
https://www.polacyspb.ru/event/5570/
5 maja 1846 roku w podlaskiej wsi Wola Okrzejska rozległ się pierwszy krzyk noworodka Henryka Adama Aleksandra Piusa Sienkiewicza — głosu, który sześć dekad później zabrzmi w Sztokholmie, gdy autor „Krzyżaków”, „Trylogii”, „Quo vadis” i „W pustyni i w puszczy” odbierze pierwszą dla Polski Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za mistrzostwo epickie i przywróci swemu narodowi pewność, że «Polska żyje!». Jego prozę, pisaną ku pokrzepieniu serc tych, których ojczyznę rozdarto między trzema imperium. i
W Petersburgu: w latach 80. XIX w. świeże numery polskiego tygodnika „Kraj” z kolejnymi odcinkami „Ogniem i mieczem” rozchodziły się jak ciepłe bułki, a szelest gazetowych kartek, pospiesznie rozwijanych w tramwaju na Zagorodnym Prospekcie, stawał się małym aktem kulturowego oporu;
w 1896 roku Imperatorska Akademia Nauk, wybierając Sienkiewicza na członka-korespondenta, wypowiedziała w sercu imperium symboliczne „słyszymy polskie słowo”; zaś ruch Polska Macierz Szkolna, wsparty przez pisarza, ocalił tysiącom dzieci mowę przodków tam, gdzie urzędowy żargon groził zanikaniu akcentów.Dlatego dziś warto strząsnąć kurz z „Quo vadis” czy „Krzyżaków”, przeczytać na nowo fragmenty, w których bohaterowie wybierają honor zamiast wygody, zapytać siebie: gdzie przebiega mój osobisty rubikon, za który nie wpuszczę obojętności? Bo, jak przypominał Henryk Sienkiewicz, naród, który traci pamięć, w pierwszym rzędzie traci sumienie.