Интервью с польским актером и режиссёром Ежи Штуром, который получил премию на открытии фестиваля «Амурская осень» в Благовещенске.
// Wywiad z polskim aktorem i reżyserem Jerzy Stuhrem, który zdobył nagrodę na festiwalu w Błagowiesiensku.
Источник: Амурская правда
5 marca przypada 159. rocznica urodzin wybitnego polskiego i rosyjskiego cywilisty oraz procesualisty, Eugeniusza Waśkowskiego 
– osoby, która wniosła niezwykle wiele w rozwój kontradyktoryjności postępowania sądowego, będącej kluczową gwarancją poszanowania praw człowieka.
Eugeniusz Waśkowski urodził się w mieście Akerman w Besarabii, w rodzinie zubożałego polskiego ziemianina Władimira Waśkowskiego i Maryny z rodu Czachowskich. Dzieciństwo i młodość spędził w Odessie. Po ukończeniu gimnazjum z wyróżnieniem wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Odeskiego, łącząc studia z praktykami w uniwersytetach w Berlinie, Lipsku i Paryżu.
Waśkowski doskonale rozumiał, że prawo to nauka praktyczna i nie może ograniczać się jedynie do samej teorii. Dlatego po zakończeniu studiów rozpoczął praktykę jako przysięgły adwokat w sprawach cywilnych.W 1893 roku przygotował wybitne dzieło „Organizacja adwokatury”, wydane w Petersburgu i będące podstawą jego dysertacji kandydackiej, o której niezwykle pochlebnie wypowiedział się uznany już wówczas profesor G. F. Szerszeniewicz.
W 1901 roku Waśkowski obronił pracę doktorską pt. „Nauka o wykładni i stosowaniu ustaw cywilnych”, która stała się podstawą jego fundamentalnego dzieła „Metodologia cywilistyczna”. Publikacja ta została uznana za klasyczną i do dziś jest wielokrotnie wznawiana.
Po rewolucji w Rosji przeniósł się do Wilna, gdzie od 1921 roku był profesorem Uniwersytetu Wileńskiego, początkowo kierując Katedrą Prawa Cywilnego. Następnie, decyzją Prezydenta Polski Stanisława Wojciechowskiego, objął stanowisko dziekana Wydziału Prawa. Od 1938 roku był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.
Eugeniusz Waśkowski wniósł ogromny wkład w rozwój przedwojennego polskiego systemu prawnego. Od 1928 roku był stałym członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej, zajmując się kwestiami rozwoju polskiego postępowania cywilnego.
II wojna światowa zastała go w Warszawie, gdzie zmarł w 1942 roku. Jednak jego idee w dziedzinie prawa cywilnego, procedury sądowej i etyki prawniczej wciąż żyją, inspirując dzisiejsze pokolenia do stawania w obronie prawa i sprawiedliwości.
Dziś, 20 marca, obchodzimy szczególną rocznicę historii. Polski. To właśnie tego dnia, w 1942 roku, na murach walczącej Warszawy po raz pierwszy pojawił się symbol naszej niezłomnej woli — słynna „Kotwica”. Ten znak, łączący litery „P” i „W”, gdzie „P” oznacza „Polska”, a „W” — „Walcząca”, stał się uosobieniem nadziei na niepodległość i wolność.
Dążenie do sprawiedliwej wolności zawsze było fundamentem polskiej kultury i ducha. Święcie pielęgnujemy ten dar, przekazując go z pokolenia na pokolenie.
„Kotwica” pojawiła się dzięki inicjatywie Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej, które w 1942 roku zorganizowało podziemny konkurs. Spośród 27 zgłoszonych prac wybrano właśnie ten symbol, którego autorką była instruktorka harcerska Anna Smoleńska, pseudonim „Hania”, studentka historii sztuki na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.
Ten znak szybko rozprzestrzenił się po całym okupowanym kraju, pojawiając się na murach i chodnikach w formie graffiti, przypominając wszystkim o niezłomnym duchu narodu polskiego. Dziś „Kotwica” jest chroniona prawem jako symbol walki z okupantami podczas II wojny
